Wiadomości z miesiąca: kwiecień, 2015

Zbliża się 1 maja tradycyjne święto pracy. Coraz częściej pada pytanie – dlaczego pamiętamy, dlaczego dzień jest ważny, co zawdzięczamy wydarzeniom z przed lat, dlaczego podejmowane są próby dyskredytacji tego dnia? Warto poddać się refleksji i przypomnieć sobie genezę pochodów 1 majowych.

Wbrew powszechnym i nieprawdziwym głosom o komunistycznym czy jak inni wolą socjalistycznym korzeniom tego święta, przypominamy, że postulat publicznego manifestowania na ulicach miast solidarności ludzi pracy zawdzięczamy Centralnym Związkom Robotniczym Nowego Jorku. 18 maja 1882 roku na wiecu Bractwa Cieśla i Stolarzy przyjęto rezolucję o ustanowieniu święta, w którym odbywałyby się pokojowe pochody na ulicach miast. Pierwszy taki pochód odbył się 5 września 1882 roku, w którym maszerowało ponad 30 tysięcy robotników, kobiet i mężczyzn. Maszerujących entuzjastycznie witali mieszkańcy miast, ustawieni wzdłuż trasy przemarszu. niesiono transparenty z postulatami 8 – godzinnego dnia pracy. Na zjeździe Federacji Zorganizowanych Związków Zawodowych i Robotniczych w 1884 roku uchwalono, że świętem robotników będzie pierwszy poniedziałek września.

Podstawowym postulatem ruchu robotniczego w tamtym okresie był 8- godzinny czas pracy i żądanie podwyżek płac. W rezolucji zjazdowej czytamy: Zademonstrujcie kapitalistom, bankierom i ich najemnikom jaką potęgą jesteście(…) Podczas, gdy wy harujecie i tracicie zdrowie nie mogąc związać koniec z końcem, ci próżniacy, którzy nic nie wytwarzają, żyją w zbytku i rozpuście, lekką ręką trwoniąc to, co do was należy – co tworzy wasza praca. W rezolucji zawarto postulat wdrożenia 8- godzinnego dnia pracy począwszy od 1 maja 1886 roku. Tego dnia robotnicy we wszystkich ośrodkach przemysłowych rzucili pracę żądając 8- godzinnego dnia pracy. W całym kraju strajkowało 350 tysięcy robotników w 11 562 warsztatach pracy. W samym Chicago strajkowało ponad 40 tysięcy pracowników a około 45 tysięcy popierało ten postulat, nie przystępując do strajku. W tej napiętej sytuacji w fabryce żniwiarek McCormicka doszło do lokautu – właściciel zamknął fabrykę pozostawiając z dnia na dzień bez pracy 1400 robotników domagających się 8 – godzinnego dnia pracy i płacy w wysokości 2 dolarów dziennie, wycofanie obniżki płac i znienawidzonej pracy akordowej. W tym czasie przemysłowcy mobilizowali siły by zdławić ruch robotniczy, przerażeni rosnącą potęgą i solidarnością robotników w dniu 1 maja. W pogotowiu czekała armia policji, tajnych szpicli i agentów ( ok. 1350 osób). 3 maja w McCormicku w demonstracji przeciwko łamistrajkom policja otworzyła ogień do robotników… 4 robotników zabito, wielu było rannych. Reakcja była natychmiastowa. Na 4 maja zwołano na placu Haymarket wiec protestacyjny przeciwko brutalnemu postępowaniu policji. Spontanicznie zaczęli tam gromadzić się robotnicy, często z rodzinami – żonami i dziećmi. Uczestniczył w tym wiecu burmistrz Chicago Carter H. Harrisom. Nagle w kolumnę maszerujących policjantów ktoś rzucił bombę. W Chicago aresztowano setki robotników. Ośmiu organizatorom postawiono zarzuty. Proces był parodią sprawiedliwości. Prokurator w mowie oskarżycielskiej stwierdził: Sądzimy prawo. Sądzimy anarchizm. Ci ludzie zostali wybrani spośród innych i postawieni w stan oskarżenia, ponieważ byli przywódcami. Wina ich nie jest większa niż tysięcy tych, którzy za nimi idą. Siedmiu oskarżonych skazano na karę śmierci przez powieszenie a jeden otrzymał karę 15 lat więzienia. Kary śmierci wykonano 11 listopada 1887 roku. Po latach okazało się, że bombę rzucił członek ruchu anarchicznego, działającego na usługach policji, który mimo dwukrotnego aresztowania odzyskiwał wolność i przymknięto oczy na jego ucieczkę do Meksyku. Sędzia prowadzący sprawę skwitował ten fakt – ,, to nie ma większego znaczenia”.

Masakra w Chicago odbyła się szerokim echem w kraju i szybko stała się symbolem nieugiętej walki robotników o prawa pracy, wzajemnej solidarności siły. W obronie skazanych protestowali robotnicy angielscy, holenderscy, włoscy, rosyjscy, hiszpańscy i francuscy. Protest sądowy nazwano polityczną zbrodnią, która stanie się wieczystym znakiem hańby ustroju republikańskiego. Dla upamiętnienia tych wydarzeń
II Międzynarodówka 1889 roku ustanowiła dzień 1 maja międzynarodowym świętem pracy. Na ziemiach polskich pierwsze pochody majowe zorganizowano 1890 roku, często wbrew woli zaborców.

Czy trzeba odpowiadać na pytanie dlaczego pamiętamy?

To ofiara tych przywódców stworzyła potęgę ruchu robotniczego, dała godność ludziom pracy, pozwoliła budować harmonijnie rozwijające się społeczności zamiast rozwarstwionego społeczeństwa, rozległej biedy i wyniszczenia obok rozpasanego bogactwa. Czy nadal potrzeba takiej ofiary – czy liberalne państwo daje ochronę wszystkim obywatelom.

Żyjemy w kraju, w którym:

 – dzieci głodne chodzą do szkoły,

 – bezrobocie wśród młodych przekracza 20%,

 – zatrudnieni na umowach śmieciowych nie mają zagwarantowanych praw
pracowniczych i żadnej stabilizacji, nie mają więc jej ich rodziny,

  – pracujący i ich rodziny żyją poniżej minimum socjalnego,

 – nadal 8- godzinny dzień pracy jest luksusem.

Nadal więc aktualne są postulaty sformułowane w XIX wieku. Powinniśmy manifestować wolę walki o godność pracownika. Pracodawcy jednoczą się przeciwko związkom zawodowym, odrzucają postulaty rozwiązywania konfliktów przez dialog społeczny.
W relacjach pracownik – pracodawca ciągle przeważa egoizm biznesu. Związki zawodowe dostrzegają i wspierają rozwijający a raczej raczkujący się ruch odpowiedzialnego społecznie biznesu.

Związki zawodowe na całym świecie mają dziś prawo do strajku, nie strzela się już do protestujących. Dzisiaj ekonomia zabija i odbiera godność.

Dlatego będziemy na uroczystościach 1 majowych, i będziemy je organizować tak długo aż postulat Unii Europejskiej przyjęty w strategii lizbońskiej o harmonijnym rozwoju społeczeństw zostanie urzeczywistniony.

Otrzymaliśmy odpowiedź na pismo dotyczące pracy w godzinach nadliczbowych w okresie Świąt Wielkanocnych

Kierownik Kadr pisze: „…. zawiadamiam, że praca w ostatnie dwie godziny Wielkanocnego Poniedziałku oraz w Wielką Sobotę świadczona była tylko i wyłącznie na zasadach dobrowolności.

Nie było takiej sytuacji, żeby ktokolwiek z pracowników został „przymuszany”.

Dodatkowo wyjaśniam, że praca w Wielką Sobotę świadczona jest w wielu dziedzinach życia, m.in. w handlu….”.

Chyba należy zostawić to bez komentarza…….

Bo szkoda słów.

W dniu dzisiejszym zwróciliśmy się do zarządu Naszej Spółki:

„Zarząd Organizacji Zakładowej nr 04 – 023 OPZZ „Konfederacja Pracy” w Gedia
Poland Sp. z o.o. informuje, że wymiana szafek ubraniowych w szatni męskiej na I pietrze budynku socjalnego spowodowała pogorszenie się warunków BHP pracowników produkcji Naszej Firmy.

Zwracamy uwagę, że zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (DZ. U. Nr 129 poz.844) w szatni powinno przypadać 0,5 m² wolnej przestrzeni podłogi na każdego pracownika korzystającego z tej szatni. Dodatkowo w szatni powinny być zapewnione miejsca siedzące, dla co najmniej 50% zatrudnionych na najliczniejszej zmianie. Jako miejsce siedzące nie mogą być stosowane ławki wolno stojące. Szerokość przejść między szafami powinna być nie mniejsza niż 1,5 m Ponadto według w/w Rozporządzenia na każdych dziesięciu pracowników najliczniejszej zmiany, powinna w umywalni przypadać co najmniej jedna umywalka.

Niestety większość szatni pracowniczych w Naszym Przedsiębiorstwie nie spełnia tych wymogów.

Ludzie przychodzący do pracy i wychodzący z niej przebierają się w bardzo nie komfortowych warunkach. Co powoduje niezadowolenie, oraz piętrzenie się napięć Naszej Załogi.

Dlatego oczekujemy, że Zarząd Naszej Spółki przedstawi nam plan działania, jaki zostanie wprowadzony w najbliższym czasie, aby przystosować szatnie pracownicze do wymogów jakie obowiązują
w naszym kraju.

Informujemy, że w przypadku braku reakcji Zarządu Gedia
Poland Sp. z o.o. na w/w problem, zmuszeni będziemy poinformować
o sytuacji odpowiednie komórki instytucji państwowych.

Odpowiedź prosimy przekazać nam w ciągu 10 dni”.

Odpowiedź umieścimy na stronie internetowej.

Wystosowaliśmy pismo do zarządu Naszej Spółki w którym wnioskujemy o zmianę w Regulaminie Wynagradzania dotyczącą premii PPP pracowników Laboratoryjnej Kontroli Jakości.

„Zarząd Organizacji Zakładowej nr 04 – 023 OPZZ „Konfederacja Pracy” w Gedia
Poland Sp. z o.o.wnioskuje o zmianę zapisu Regulaminu Wynagradzania dotyczącą premii PPP pracowników działu Laboratoryjna Kontrola Jakości.
W naszej ocenie wspólnie ustalony zapis zasad przyznawania premii PPP pracownikom w/w działu okazał się błędny i narusza art.18^3b §1 ust.2 Kodeksu Pracy, mówiący
o naruszeniu zasad równego traktowania między innymi przez niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę.

Uważamy, tak jak podczas ustalania zasad przyznawania premii PPP, że pracownicy działu Laboratoryjna Kontrola Jakości nie mogą odpowiadać za wszystkie reklamacje jakie wystawiają nam klienci zewnętrzni. A tak niestety mówi zapis i tak też w większości przypadków jest. Reklamacje na które dział Laboratoryjnej KJ kompletnie nie ma wpływu obciąża ich premię, co według naszej organizacji jest wysoce niesprawiedliwe.

Dlatego proponujemy, aby pracownicy działu Laboratoryjnej Kontroli Jakości otrzymywali średnią premię OEE w Naszej Firmie”.

Rada OPZZ Województwa Lubuskiego organizuje wyjazd na manifestację, która odbędzie się w sobotę 18 kwietnia 2015 r. w Warszawie.

Koszty związane z wyjazdem (przejazd, ubezpieczenie i ciepły posiłek) pokrywa organizator.

Osoby chętne (nie koniecznie związkowcy i nie koniecznie pracownicy Naszej Firmy), proszone są o zgłoszenie się do biura naszej organizacji. Zgłoszenie można również przesłać na nasz adres e-mail : opzzkpgedia@wp.pl podając: imię i nazwisko, adres zamieszkania, nr PESEL oraz nr telefonu. Dane są niezbędne w celu ubezpieczenia osób wyjeżdżających.

Celem manifestacji jest przedstawienie postulatów jakie zgłasza Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych:

• Szybki wzrostu minimalnego wynagrodzenia do poziomu 50% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej.

• Wprowadzenia minimalnej stawki wynagrodzenia za godzinę pracy niezależnie od formy zatrudnienia.

• Wycofania anty pracowniczych zmian w Kodeksie Pracy dotyczących czasu pracy oraz wprowadzenia zasady zawierania umowy o pracę na piśmie przed rozpoczęciem pracy.

• Wyeliminowania stosowania śmieciowych umów oraz patologicznego samozatrudnienia.

• Odblokowania wzrostu wynagrodzeń dla pracowników państwowej i samorządowej sfery budżetowej.

• Wycofania się z podwyższonego wieku emerytalnego oraz wprowadzenia prawa do skracania powszechnego wieku emerytalnego dla ubezpieczonych legitymujących się: kobiety 35 letnimi, a mężczyźni 40 letnimi okresami składkowymi i minimalnym kapitałem emerytalnym gwarantującym przyszłe świadczenie na poziomie nie mniejszym niż minimalna emerytura.

• Wprowadzenia skutecznej polityki państwa ukierunkowanej na tworzenie stabilnych miejsc pracy chroniących pracowników przed ubóstwem.

• Odmrożenia podstawy naliczania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

• Wypracowania i wdrożenia skutecznego programu walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym w tym zwiększenia wysokości progów dochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnych i pomocy społecznej.

• Przywrócenia odpowiedzialności Państwa za zdrowie obywateli.

• Bardziej sprawiedliwy podział wypracowanego dochodu narodowego m.in. poprzez zwiększenie progresji podatkowej.

• Wprowadzenie systemowych zmian w dialogu społecznym zgodnie z oczekiwaniami partnerów społecznych.

O szczegółach wyjazdu będziemy informować osoby zainteresowane.

Zapraszamy do wzięcia udziału w manifie, bo postulaty OPZZ dotyczą nas wszystkich.